හිම බිමේ උණුසුම

තුෂාරය කැටි ගැසී තුරුලතා සුදුවතින් සැරසි ඇති
හිම අතුළ බිමක මා තනිවෙලා සිටින සඳ
සීතලෙන් හිරිවැටී සියොලඟම දැවෙන හද
මා උපන් මවුබිමේ උණුසුමක් ඇත නිබඳ

අඳුර පිරි උදෑසන දෙව් මැදුරෙ සීනු හඬ
සැණින් සවනට නනැගේ පන්සලේ ඝණ්ටාව
හිරු සැඟව ගිය අඳුරු අහස් කුස දුටු විගස
උපන් බිම සිහිවේය හිරු රැසින් බබළනා

මධුවිතින් බමන වූ විකල් වූ සිනහ මැද වැලඳ
ගෙන කොමළතින් සංගීත රිද්මයට
ඔවුනොවුන් නෙක් වෙසින් රඟන සැටි දුටු සැණින
සිත් විලෙහි මා පියඹ නිබඳවම සරණේය

ඉසුරු පිරි දේශයක නේක සම්පත් අතර
කෙසේ දක්නෙම් ද මා හද බැඳුණු උණුසුමක්
අසෝකා මල් පිපුණු මා වසන ගෙවුයනේ
අසිරිමත් පේ‍්‍රමයක උණුසුමක් ඇත සැඟව

ගෙවුයනක ගීතයක්

කොළ හැලී නග්න වූ තුරු ලතා
වැහිබර වු අඳුරු අහස් කුස
හිරු නොදුටු සඳ ගිලූණු වලා පෙළ
සීතලෙන් හිරිවැටී ගිය සිතක
නන් විරූ සිහින මායා බොඳව
නිරන්තර හඹා යයි
මා උපන් මා වසන ගෙවුයනට
අසෝකා මල්වලින් සුපුෂ්පිත

අති රමණී ‘බෲග්’ ඉපැරණි පුරෙහි
හිම කබා අත් මේස් පැළඳි දන
සරති ඔබ මොබ අසුන් බැඳි රියෙන්
විවිධ හැඩ රුවින් යුතු රථවලින්
මහා රැ තිත්ත කළුවර මැදෙහි
ඇසේ නෙක ගායනා වාදනා සිනා හඬ
සිනාවෙන් පිරී ගිය දෙකොපුල්ව
පෑවුවද මන්දස්මිත රූ ළඳුන්
නොසිතේය පාන්නට ප‍්‍රතිචාර
අසෝකා මල් පිපී ඇති සිතෙක

සියලූ නෙක් සම්පතින් පිරි රටක
නේක මල් පිපී ඇති ගෙවුයනක
හුදෙකලා පාළුවේ වැතිරි සඳ
සිත් යහන් ගැබෙහි ඇය සැඟවිලා
මතුව එයි අබරණින් සැරසි ගෙන
දුරු රටක සීතලෙන් ගැහෙන හද
ඉකි බිඳී නිරන්තර ශෝකයෙන්
අසෝකා මල් නොමැති උයනෙ හිඳ