කවිය
කවියක් ලියන්නැයි
ඔබ මට
කොතෙක් කීවත්
කවියක්
ලියන්නට නොහැක
කවියක්
ඉබේ බිහිවෙනවා මිස
කවිය
හදවතේ කොනක
පිළිසිඳ
ඖචිත්යයෙන්
ඔපවී
උපමා රූපකවලින්
හැඩගැන්වී
රමණීය බසින්
මටසිලූටු වී
ගැබ්ගෙන
විලි රුදා මැද
ප්රසූත වෙයි.
ඒ කවිය
හෘදයංගමව
අප අමතන විට
ජීවිතය
විනිවිද දකියි
කාන්තාවක සේ
උපදෙස් දෙයි
කවිය තනිකමට
අප සමග
ගමන් යයි
හුදෙකලාවට
අපිට
තනි රකියි
කවිය
අපේ සමීප
මිතුරාය
කවිය
කවියමයි
කවියා
කවියාමයි
Thursday, September 10, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment